Delirium, znane również jako majaczenie, jest stanem neuropsychiatrycznym charakteryzującym się nagłym zaburzeniem świadomości oraz uwagi, które prowadzi do zmian w percepcji, myśleniu, pamięci i zachowaniu. Jest to stan, który może wystąpić u osób w każdym wieku, ale jest szczególnie powszechny u starszych pacjentów, zwłaszcza w kontekście hospitalizacji, operacji lub innych ciężkich chorób. Delirium nie jest chorobą samą w sobie, ale objawem, który wskazuje na obecność innych problemów zdrowotnych.
Przyczyny delirium mogą być liczne i zróżnicowane. Najczęściej wynika ono z kombinacji czynników, takich jak infekcje, odwodnienie, zmiany metaboliczne, zaburzenia elektrolitowe, niewydolność narządów, efekty uboczne leków, odstawienie alkoholu lub leków, a także zmiany środowiskowe i stres psychiczny. Warto zauważyć, że delirium może być również spowodowane przez czynniki neurologiczne, takie jak udar mózgu, epilepsja czy guzy mózgu. Zrozumienie tych przyczyn jest kluczowe dla lekarzy, aby mogli odpowiednio zdiagnozować i leczyć podstawową chorobę wywołującą objawy delirium.
Delirium manifestuje się na wiele sposobów, ale typowe objawy obejmują:
Diagnozowanie delirium wymaga od lekarza przeprowadzenia dokładnego wywiadu z pacjentem i jego rodziną, a także wykonania szeregu badań, takich jak badania krwi, obrazowanie mózgu (np. tomografia komputerowa lub MRI) oraz inne testy neurologiczne. Leczenie delirium skupia się na identyfikacji i leczeniu jego przyczyn, a także na zarządzaniu objawami. To może obejmować:
Profilaktyka delirium polega na minimalizowaniu ryzyka jego wystąpienia poprzez odpowiednie zarządzanie zdrowiem pacjentów, zwłaszcza tych w grupach ryzyka, jak osoby starsze czy pacjenci po operacjach. Ważne jest również, aby personel medyczny był wyczulony na wczesne objawy delirium i działał szybko w celu jego zapobiegania. Edukacja pacjentów i ich rodzin na temat delirium może również pomóc w lepszym zrozumieniu tego stanu i wzmocnieniu wsparcia dla pacjentów. Świadomość i wiedza na temat delirium psychika są kluczowe, ponieważ pozwalają na szybszą interwencję, co może znacząco poprawić rokowania i jakość życia pacjenta.